Cold rain

Dobry, dziękuję za komentarze, kocham was <3. Szczerze? To bałam się, że to opowiadanie nie przypadnie wam do gustu, miło się zaskoczyłam :3

Beta - GRIEF (dziękuję po raz kolejny).

Krótkie, ale mam nadzieję, że wam się spodoba. Enjoy people :3

~*~

Jest cholernie zimno - tylko ta myśl kołacze mi się w głowie. Dlaczego wybiegłem w ten cholerny deszcz? Nic to nie dało, oprócz przyszłego zapalenia płuc, bądź oskrzeli. Nie zdążyłem, muszę się z tym pogodzić. Tylko, że to cholernie trudne. Miałem nadzieję - nie, źle -  łudziłem się, że zdążę. Że dam radę cię zatrzymać, wyznać, co czuję i to, jak bardzo obawiałem się takiej sytuacji. Nie chciałem, żebyś wyjeżdżał. Mam wrażenie, że zaraz się rozpadnę na takie malutkie kawałeczki, że nie da rady mnie z powrotem poskładać do kupy, albo przynajmniej upadnę na kolana i urządzę jakąś melodramatyczną scenę. Bo, do cholery, tak nie miało być. Miałem cię złapać, wyjaśnić, wytłumaczyć, błagać o to, żebyś został. Żeby było tak, jak kiedyś. Wytrzymałbym nawet jako twój przyjaciel, abyś tylko tu był, został. Ze mną, przy mnie. Zadowoliłbym się każdym wyjściem z sytuacji, oprócz twojego wyjazdu, z którym nijak nie mogę się pogodzić. Chociaż kto mógłby się pogodzić z tym, że osoba bliska sercu wyjeżdża na drugi kraniec świata? Jedyny kontakt, który nam w tym momencie został to telefon i internet. Ale przecież zapomnisz o mnie. Kiedyś na pewno. Ludzka pamięć nie jest trwała, w niektórych momentach to cieszy, ale w takich, jak ten sprawia, że ma się ochotę wyć i przeklinać wszystko i wszystkich.
To nie tak miało być, wszystko jest nie tak.
Chociaż, może właśnie tak musiało być? Nigdy nie miałem prawa wyznać ci tego, co czuję i oczekiwać od ciebie czegokolwiek. Tylko, że to nie jest ani trochę sprawiedliwe.
Chciałem zdążyć cię dogonić, albo mieć szansę przynajmniej odprowadzić cię na lotnisko, autobus, cokolwiek, aby tylko nie musiało być tak, jak jest teraz.
Zimno robi się coraz bardziej dokuczliwe. Obejmuję się ramionami, aby przynajmniej troszkę się ogrzać. Wracam z powrotem do domu, nie ma co tu stać i roztrząsać przeszłość i dumać nad teraźniejszością. Nad przyszłością też nie. Bo boli. A ja nie jestem masochistą.
Może moja pamięć też jest krótkotrwała? Zapomnę o tobie za miesiąc lub dwa. Ewentualnie, zajmie mi to lata. Ale przecież kiedyś zapomnę, prawda? A może zachoruję na Alzheimera? Można na zawołanie? Tak? To poproszę teraz, jeden raz, tak żeby tylko zapomnieć ciebie. Wszystko odegrałoby się mniej boleśnie, a potem może nawet nauczyłbym się bez ciebie żyć.
Pada zimny deszcz.
To nie tak miało być. 

Moje natchnienie <3